∗ แต่สุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทำไม่ได้ พูดอย่างไม่คิดให้เธอไป จากชีวิต
 กลับมาได้หรือเปล่า กลับมาได้หรือเปล่า
 ได้เรียนรู้ถึงความเงียบเหงาเมื่อขาดเธอวันนี้ oh baby baby

เหมือนเสียงหัวใจมันยังตะโกนเรียกหาเธอ ทุกครั้งที่เดินไปเจอที่เก่าที่เรานั่งคู่กัน
แต่ว่าฉันเองก็ไม่สนใจ กลับผลักไสให้เธอห่างไปไม่ต้องห่วงใยไม่ต้องมาวุ่นวาย

 ( ∗ )

บางทีมีบางคำมันไม่ตรงกับหัวใจ ลืมตัวทำลงไปมันก็เสียใจ ได้แต่มาร้องเพลงวอนให้เธอคืนมา
อยากจะย้อนเวลานั้นกลับคืนมาได้ไหม
เธอพอจะอภัยให้คนที่พลั้งไปไม่มีเธอทำอะไรมันก็เศร้า มันก็เศร้า

 ( ∗ )

เอาข้าวเอาของเขวี้ยงออกนอกห้อง แต่ไม่กล้าลบรูปเธอจากในเมมโมรี่ที่อยู่ในกล้อง
ถึงเข้าใจความรู้สึกของน้ำกะทิที่ขาดลอดช่อง ว่าน้ำตา เช็ดหัวเข่ามันไหลหลาก ได้ไปถึงน่องขา
ยอมเป็นผู้ต้องหาในคดี พี่ใช้ส้นเท้าคิดแทนหัวใจก่อนจะเอื้อนถ้อยวจี
ตอนเธอจะไปก็ทำไม่ see แต่ทำไมตอนอยู่คนเดียวต้องนั่งกินเหล้า ( ก็นั่นหนะซิ )
คงจะจริงอย่างที่เธอเคยว่าเรา ว่าที่คางมีเคราแต่ในปากมีหมาปั๊ก มีไซบีเรีย มีปอม มีเชา เชา
แต่ดอกฟ้าเธอรู้หรือเปล่าที่หมาเห่า เพราะหมารัก
กลับมาเถอะนะขาดเธอชั้นกินไม่ลง เอาแต่นั่งมองแต่ชุดของเธอกับยกทรง
มันอาจวกวนไปสักหน่อยนะใจผู้ชายดูอารมณ์ร้าย ปากร้าย ใจร้าย
แต่สุดท้ายฉันเองนั้นแหละที่ทำไม่ได้

 ( ∗ )